2. برخی مرزها را جابه‌جا می‌کنند،و گله‌هایی را می‌چرانند که غصب کرده‌اند.
3. الاغِ یتیمان را می‌رانند،و گاوِ بیوه‌زنان را به گرو می‌گیرند.
4. نیازمندان را از راهْ برون می‌افکنند،و فقیران زمین جملگی خویشتن را پنهان می‌سازند.
5. اینک آنان همچون خران وحشی در بیابان،به جهت کار خود در پی خوراک بیرون می‌روند،و بیابانِ بَرَهوت به فرزندان ایشان خوراک می‌رساند.
6. علوفۀ خویش را در صحرا درو می‌کنند،و خوشه‌های پس‌مانده از تاکستانِ شریران را برمی‌چینند.
7. برهنه و بی‌جامه شب را به سر می‌برند،و در سرما پوششی ندارند.
8. از بارانِ کوهساران تَر می‌شوند،و از نبودِ سرپناه، صخره‌ها را در آغوش می‌گیرند.
9. یتیم از پستان مادر ربوده می‌شود،و طفلِ شخصِ فقیر به جهت گرو اسیر می‌گردد.
10. برهنه و بی‌جامه به هر سو سرگردانند؛با شکم گرسنه بافه‌ها را حمل می‌کنند.
11. در میان ردیفهای درختان زیتون روغن می‌گیرند؛تشنه‌لب چَرخُشت را پایمال می‌کنند.
12. نالۀ آنان که در حال مرگند از شهر بلند است،و جانهای مجروحان فریادِ کمک سر می‌دهد،اما خدا بدکرداریِ آدمیان را ملاحظه نمی‌کند.
13. «هستند کسانی که در برابر نور طغیان می‌کنند،و راههای آن را نمی‌شناسند،و در طریقهایش نمی‌مانند.
14. قاتل سحرگاهان برمی‌خیزدتا فقیر و نیازمند را بکُشد،و شبانگاهان چون دزد می‌شود.
15. چشم شخص زناکار انتظار غروب را می‌کشد،و می‌گوید: ”چشمی مرا نخواهد دید“،و روی خود را می‌پوشاند.