5. که شادیِ شریران اندک زمانی است،و خوشیِ خدانشناسان لحظه‌ای بیش نیست؟
6. اگرچه تکبرش تا به آسمان برسد،و سر به ابرها بسایَد،
7. اما مثلِ فضلۀ خود برای همیشه نابود خواهد شد،و آنان که او را دیده‌اند خواهند گفت: ”کجاست؟“
8. همچون خواب می‌پرَد و دیگر یافت نمی‌شود؛مانند رؤیای شب، محو و نابود می‌گردد.
9. چشمی که او را دیده است، دیگر او را نخواهد دید،و مکانش دیگر بر او نخواهد نگریست.
10. فرزندانش به بینوایان تاوان خواهند داد،و دستانش ثروت او را پس خواهد داد.
11. استخوانهایش از نیروی جوانی پر است،اما با او در دلِ خاک خواهد آرامید.
12. «اگرچه بدی به مذاق او شیرین است،و آن را زیر زبان خود پنهان می‌کند،
13. از آن لذت می‌برد و رهایش نمی‌کند،بلکه آن را در دهان خود نگاه می‌دارد،
14. اما خوراک او در شکمش تبدیل می‌شود،و در اندرونش به زهرِ مار بَدَل می‌گردد.
15. ثروتی را که فرو بلعیده، قِی خواهد کرد؛خدا آن را از شکمش بیرون خواهد کشید.
16. زهرِ مارها را خواهد مکید،و نیش افعی او را خواهد کشت.
17. بر رودخانه‌ها نظر نخواهد کرد،و نه بر نهرهایی که به خامه و عسل جاری است.
18. دسترنجِ خویش را پس خواهد داد،و از گلوی او پایین نخواهد رفت؛از سود تجارت خودلذتی نخواهد برد.
19. زیرا بینوایان را زیرِ پا لِه کرده و آنها را به حال خود واگذاشته است؛خانه‌ای را که خود نساخته، غصب کرده است.
20. «از آنجا که شکمش هیچ سیری نمی‌شناسد،نمی‌گذارد هیچ چیزی که مایۀ لذت اوست از چنگش به در رود.
21. دیگر چیزی نمانده که نخورده باشد،از این رو کامروایی‌اش را دوامی نخواهد بود.
22. در اوجِ رفاه خویش، در تنگی خواهد بود.دست همۀ مفلوکان بر او بلند خواهد شد.