4. کیست که از چیز نجس، چیز طاهر بیرون آورَد؟هیچ‌کس!
5. روزهای انسان مقدّر است و شمارِ ماههایش نزد توست،از برایش حدّ گذاشته‌ای که از آن در نتواند گذشت؛
6. پس رویْ از وی بگردان تا آرام گیرد،و چون کارگری مزدبگیر از روز خود لذت بَرَد.
7. «زیرا درخت را امیدی هست،که اگر بریده شود باز خواهد رویید،و جوانه‌هایش از میان نخواهد رفت؛
8. اگرچه ریشه‌اش در زمین کهنه شود،و تنۀ آن در خاک بمیرد،
9. از بوی آب جوانه خواهد زد،و چون نهالی نو، شاخه‌ها خواهد داد.
10. اما انسان می‌میرد و ساقط می‌شود؛آدمی چون جان سپارد، کجاست؟
11. چنانکه آبها از دریا زایل می‌شود،و نهرْ ضایع شده، خشک می‌گردد،
12. همچنین انسان می‌خوابد و برنمی‌خیزد؛و تا آسمانها باقی است بیدار نمی‌شود،و از خوابِ خویش برخیزانیده نمی‌گردد.
13. «کاش که مرا در هاویه پنهان کنی،و تا غضبت فرو نشیند، مرا مخفی سازی،و زمانی برایم تعیین کنی که مرا به یاد آوری!
14. اگر انسان بمیرد، آیا بار دیگر خواهد زیست؟در آن صورت، در همۀ روزهای زحمت خویش انتظار خواهم کشید،تا آنگاه که زمانِ تبدیل من فرا رسد.
15. تو خواهی خواند و من پاسخ خواهم داد،و مشتاق صنعتِ دستانِ خویش خواهی شد.