19. آبْ سنگها را می‌ساید،و سیلابها خاک زمین را می‌روبَد؛به همین سان تو امید انسان را نقش بر آب می‌کنی.
20. بر او تا به ابد چیره می‌شوی، و رَخت برمی‌بندد؛چهره‌اش را دگرگون می‌سازی و او را رهسپار می‌کنی.
21. پسرانش به عزّت می‌رسند، اما او خبر نمی‌یابد؛پست می‌گردند، اما او نمی‌بیند.
22. فقط دردِ بدن خودش را احساس می‌کند،جان او تنها برای خودش ماتم می‌گیرد.»