8. شاهراه‌ها متروک استو هیچ رهگذری یافت نمی‌شود.پیمان شکسته شده،شاهدان خوار گشته‌اند،و آدمی را هیچ قدری نیست.
9. زمینْ ماتم‌کنان می‌پژمُرَد؛لبنانْ خجلت‌زده می‌خشکد؛شارون همچون بَرَهوت گشته،و برگهای درختان باشان و کَرمِل ریخته است.
10. خداوند می‌فرماید: «اکنون برمی‌خیزم؛حال، خود را برمی‌افرازم،و اکنون متعال می‌گردم.
11. شما به کاه آبستن خواهید شدو خَس خواهید زایید!دَم شما آتشی است که خودتان را خواهد سوزانید.
12. قومها کاملاً سوخته شده، مانند آهک خواهند شد،و همچون خاربوته‌های قطع شده، در آتش خواهند سوخت.»
13. ای شما که دورید،آنچه را کرده‌ام بشنوید!و ای شما که نزدیکید،به قدرتم اذعان کنید!
14. گنهکاران در صَهیون ترسانند،و لرزه بر تن منافقان افتاده است:«کیست از ما که بتواند در آتشِ سوزاننده منزل گزیند؟و کیست از ما که بتواند در آتشگاه جاودانی ساکن شود؟»
15. آن که به پارسایی سلوک می‌کند،و به انصاف سخن می‌گوید،سود ظلم را خوار می‌شمارد،و دست خویش از گرفتن رشوه بازمی‌دارد،به توطئۀ قتل گوش نمی‌سپارد،و چشم بر فرصتهای شرارت فرو می‌بندد؛
16. اوست که بر بلندیها ساکن خواهد شد،و پناهگاهش قلعه‌هایی خواهد بود مستحکم چون صخره؛نان او فراهم خواهد آمد،و آب او برقرار خواهد بود.
17. چشمان تو پادشاه را در زیبایی‌اش نظاره خواهد کرد،و بر سرزمینی بی‌پایان خواهد نگریست.
18. دل تو به خوف پیشین خواهد اندیشید و خواهی گفت:«کجاست آن که ما را می‌شمرد؟کجاست آن که خَراج می‌گرفت؟کجاست آن که برجها را می‌شمرد؟»
19. دیگر قوم ستم‌‌کیش نخواهی دید،قوم دشوارسخنی را که زبان اَلکَن و غیرقابل فهم دارند.
20. صَهیون را بنگر،آن شهر جشنهایِ مقدسمان را!چشمانت اورشلیم را خواهد دید،آن منزلگه آسوده و آن خیمه که مُنتقل نتوان کرد؛که میخهایش کنده نشود،و طنابهایش گسیخته نگردد.