15. خداوندا، تو قوم را افزودهای؛آری، تو قوم را افزودهای و جلال یافته‌ای؛تو حدود زمین را گسترده‌‌ای.
16. خداوندا، ما در تنگی خویش تو را جُستیم؛آنگاه که تأدیبمان می‌کردی،نجواهایمان را به حضورت ریختیم.
17. همچون زن آبستنِ نزدیکِ وضع حملکه از درد زا بر خود می‌پیچد و فریاد برمی‌آورد،ما نیز، ای خداوند، به سبب تو چنین بودیم؛
18. آبستن بودیم و از درد بر خود می‌پیچیدیم،اما باد زاییدیم!در زمین هیچ نجاتی به‌بار نیاوردیم،و ساکنان جهان ساقط نشدند.
19. اما مردگان تو زیست خواهند کرد،و بدنهایشان بر خواهد خاست.ای شما که در خاک ساکنید،برخیزید و فریاد شادمانی سر دهید.شبنم تو همچون شبنم سحرگاهان است،و زمینْ مردگان را بیرون خواهد افکند.