12. «ای ستاره صبح، ای پسر فجر،چگونه از آسمان فرو افتاده‌ای!ای که ملتها را ذلیل می‌ساختی،چگونه خود بر زمین افکنده شده‌ای!
13. در دل خود می‌گفتی:”به آسمان صعود خواهم کرد،و تخت خود را فراتر از ستارگان خدا خواهم افراشت؛بر کوهِ اجتماع جلوس خواهم کرد،بر بلندترین نقطۀ کوه مقدس؛
14. به فراز بلندیهای ابرها صعود خواهم کرد،و خود را مانند آن متعال خواهم ساخت.“
15. اما به هاویه پایین آورده شدی،و به اعماق گودال فرود آمدی.
16. آنان که تو را بینند بر تو خیره خواهند نگریست،و درباره‌ات چنین خواهند اندیشید:”آیا این همان است که جهان را به لرزه درمی‌آورد،و ممالک را می‌جنبانید؟
17. همان که دنیا را به بیابان بَرَهوت بدل کردهو شهرهایش را منهدم ساخته بود،و اسیران خویش را از بازگشت به خانه‌هایشان بازمی‌داشت؟“