11. شوکت تو و نوای چنگهایت،به هاویه فرود آورده شده است.زیرانداز تو حشراتند،و روی‌اندازت کرمها.
12. «ای ستاره صبح، ای پسر فجر،چگونه از آسمان فرو افتاده‌ای!ای که ملتها را ذلیل می‌ساختی،چگونه خود بر زمین افکنده شده‌ای!
13. در دل خود می‌گفتی:”به آسمان صعود خواهم کرد،و تخت خود را فراتر از ستارگان خدا خواهم افراشت؛بر کوهِ اجتماع جلوس خواهم کرد،بر بلندترین نقطۀ کوه مقدس؛
14. به فراز بلندیهای ابرها صعود خواهم کرد،و خود را مانند آن متعال خواهم ساخت.“
15. اما به هاویه پایین آورده شدی،و به اعماق گودال فرود آمدی.
16. آنان که تو را بینند بر تو خیره خواهند نگریست،و درباره‌ات چنین خواهند اندیشید:”آیا این همان است که جهان را به لرزه درمی‌آورد،و ممالک را می‌جنبانید؟
17. همان که دنیا را به بیابان بَرَهوت بدل کردهو شهرهایش را منهدم ساخته بود،و اسیران خویش را از بازگشت به خانه‌هایشان بازمی‌داشت؟“
18. پادشاهانِ قومها جملگی در شکوه و جلالهر یک در قبر خویش می‌خسبند،
19. اما تو چون شاخه‌ای منفورو لاشه‌ای لگدمال‌شده هستی!از قبر خود بیرون افکنده‌و به کُشتگان پوشانده شده‌ای،کشتگانی که به شمشیر دریده شده،و تا به سنگهای گودال فرو رفته‌اند.
20. همچون شاهان به خاک سپرده نخواهی شد،زیرا سرزمینت را ویران کرده‌ای،و قوم خویش را کشته‌ای.«از فرزندان شریران هرگز یاد نخواهد شد؛
21. پس برای پسرانش کشتارگاهی مهیا سازید،به سبب تقصیر پدران ایشان،مبادا برخیزند و جهان را به تصرف درآورند،و زمین را از شهرها پر سازند.»
22. خداوند لشکرها می‌فرماید: «من بر ضد ایشان بر خواهم خاست، و نام و باقیماندگان و نسل و اخلاف را از بابِل منقطع خواهم ساخت؛» این است فرمودۀ خداوند.