18. بگذارید شتابان بیایند،و برایمان ماتم بر پا کنند؛تا چشمانمان اشکها بریزد،و مژگانمان آبها جاری سازد.
19. زیرا صدای شیون از صَهیون به گوش می‌رسد که:”چگونه به ویرانی نشسته‌ایم!چه بسیار شرمسار گشته‌ایم!از آن رو که سرزمین خود را ترک گفتیم،از آن رو که مسکنهایمان را فرو ریختند.“»
20. حال ای زنان، به کلام خداوند گوش بسپارید،گوشهایتان کلام دهانش را بپذیرد؛به دخترانتان نوحه‌گری بیاموزید،هر یک به دیگری مرثیه‌ای.
21. زیرا مرگ از پنجره‌های ما برآمده،و به قصرهایمان داخل شده است؛بچه‌ها را از کوچه‌‌ها منقطع ساخته،جوانان را از میدانها.
22. بگو، «خداوند چنین می‌فرماید:”اجساد مردمان همچون فضولاتبر مزارع خواهد افتاد؛مانند بافه‌ها در پَسِ دروگر،و کسی نخواهد بود که آنها را برچیند.“»
23. خداوند چنین می‌فرماید: «حکیم به حکمت خویش فخر نکند و مرد نیرومند به نیروی خود نَنازد و دولتمند به دولت خویش نبالد.