15. پس خداوند لشکرها، خدای اسرائیل، چنین می‌فرماید: اینک به این قوم طعام تلخ می‌خورانم، و زَهرابِه بدیشان می‌نوشانم،
16. و آنها را در میان قومهایی که نه خود می‌شناختند و نه پدرانشان، پراکنده می‌سازم، و شمشیر را از پی‌شان می‌فرستم، تا آنگاه که ایشان را هلاک سازم.»
17. خداوند لشکرها چنین می‌فرماید:«ملاحظه کنید، و زنانِ نوحه‌گر را فرا خوانید تا بیایند؛در پی چیره‌دست‌ترینِ آنان بفرستید؛
18. بگذارید شتابان بیایند،و برایمان ماتم بر پا کنند؛تا چشمانمان اشکها بریزد،و مژگانمان آبها جاری سازد.
19. زیرا صدای شیون از صَهیون به گوش می‌رسد که:”چگونه به ویرانی نشسته‌ایم!چه بسیار شرمسار گشته‌ایم!از آن رو که سرزمین خود را ترک گفتیم،از آن رو که مسکنهایمان را فرو ریختند.“»
20. حال ای زنان، به کلام خداوند گوش بسپارید،گوشهایتان کلام دهانش را بپذیرد؛به دخترانتان نوحه‌گری بیاموزید،هر یک به دیگری مرثیه‌ای.
21. زیرا مرگ از پنجره‌های ما برآمده،و به قصرهایمان داخل شده است؛بچه‌ها را از کوچه‌‌ها منقطع ساخته،جوانان را از میدانها.
22. بگو، «خداوند چنین می‌فرماید:”اجساد مردمان همچون فضولاتبر مزارع خواهد افتاد؛مانند بافه‌ها در پَسِ دروگر،و کسی نخواهد بود که آنها را برچیند.“»
23. خداوند چنین می‌فرماید: «حکیم به حکمت خویش فخر نکند و مرد نیرومند به نیروی خود نَنازد و دولتمند به دولت خویش نبالد.
24. بلکه هر که فخر می‌کند، به این فخر کند که فهم دارد و مرا می‌شناسد و می‌داند که من یهوه هستم که محبت و انصاف و عدالت را در جهان به جا می‌آورم. زیرا از این چیزها لذت می‌برم؛» این است فرمو‌دۀ خداوند.
25. خداوند می‌فرماید: «اینک ایامی می‌آید که همۀ آنان را که فقط در جسم ختنه شده‌اند، مجازات خواهم کرد،
26. یعنی مصر و یهودا و اَدوم و بنی‌عَمّون و موآب و تمامی بیابان‌نشینانی را که گوشه‌های موی خود را می‌تراشند. زیرا همۀ این قومها نامختونند، و تمامی خاندان اسرائیل در دل نامختونند.»