17. «اسرائیل بره‌ای را مانَد که شیران او را فراری داده‌اند. ابتدا پادشاه آشور او را خورد و در آخر نبوکدنصر پادشاه بابِل، استخوانهایش را جَوید.»
18. از این رو خداوند لشکرها، خدای اسرائیل، چنین می‌فرماید: «اینک من بر پادشاه بابِل و بر سرزمین او مکافات خواهم رسانید، همان‌گونه که بر پادشاه آشور مکافات رساندم.
19. من اسرائیل را به چراگاهش باز خواهم آورد، و او در کَرمِل و باشان خواهد چَرید و جان او بر بلندیهای اِفرایِم و جِلعاد سیر خواهد شد.»
20. خداوند می‌فرماید: «در آن روزها و در آن زمان، سراغ از تقصیر اسرائیل خواهند گرفت و اثری از آن نخواهد بود، و گناه یهودا را خواهند جُست و یافت نخواهد شد، زیرا آنانی را که باقی گذارم، خواهم آمرزید.
21. «بر سرزمین مِراتایِم برآی،و بر ساکنان فِقُود بتاز؛آنان را بِکُش و به نابودی کامل بسپار،و هرآنچه را به تو فرمان داده‌ام، به جای آور»؛این است فرمودۀ خداوند.
22. «صدای جنگ و هلاکت عظیمدر این سرزمین شنیده می‌شود!
23. چگونه پُتکی که تمامی جهان را کوبیده،در هم شکسته و خُرد شده است!چگونه بابِل در میان قومهامایۀ وحشت گشته است!
24. ای بابِل، برای تو دام گستردمو تو ندانسته، بدان گرفتار آمدی؛تو را یافتند و تسخیرت کردند،زیرا با خداوند به مخالفت برخاستی.
25. خداوند اسلحه‌‌خانۀ خویش را گشودهو اسلحۀ خشمش را بیرون آورده است؛زیرا خداوندگار خداوند لشکرها رابا سرزمین کَلدانیان کاری است.
26. از هر سو بر او برآیید،و انبارهای غَله‌اش را بگشایید؛او را بسان تودۀ غله بر هم انباشته کنید،و به نابودی کامل بسپارید،تا باقیمانده‌ای برایش بر جای نماند.