15. آنگاه تمامی مردانی که میدانستند زنانشان برای خدایانِ غیر بخور میسوزانند، و نیز جمیع زنانی که در آنجا حضور داشتند، با گروهی عظیم از مردم، و تمامی آنان که در فَتروس در سرزمین مصر سکونت داشتند، جملگی در پاسخ اِرمیا گفتند:
16. «ما کلامی را که به نام خداوند به ما گفتی، گوش نخواهیم گرفت.
17. بلکه هرآنچه را که نذر کردهایم، بهیقین به جا خواهیم آورد: برای ملکۀ آسمان بخور خواهیم سوزانید و به جهت او هدایای ریختنی خواهیم ریخت، چنانکه خود و پدران و پادشاهان و صاحبمنصبان ما در شهرهای یهودا و کوچههای اورشلیم میکردیم. زیرا در آن زمان خوراک کافی داشتیم و سعادتمند بودیم، و بلا نمیدیدیم.
18. اما از زمانی که سوزاندن بخور برای ملکۀ آسمان و ریختن هدایای ریختنی برای او را ترک گفتیم، محتاج همه چیز شدهایم و به شمشیر و قحطی تباه گشتهایم.»
19. زنان نیز گفتند: «آنگاه که برای ملکۀ آسمان بخور میسوزاندیم و برایش هدایای ریختنی میریختیم، مگر شوهرانمان نمیدانستند که برایش قرصهای نان میپزیم که نقش او را بر خود دارند، و هدایای ریختنی برایش میریزیم؟»
20. سپس اِرمیا خطاب به تمامی قوم، از مردان و زنان، که اینگونه به او پاسخ داده بودند، گفت:
21. «آیا خداوند بخوری را که شما و پدران و پادشاهان و صاحبمنصبان شما و مردم این سرزمین در شهرهای یهودا و کوچههای اورشلیم سوزاندهاید، به یاد ندارد و بدان نیندیشیده است؟
22. خداوند دیگر نمیتوانست شرارت شما و اعمال کراهتآوری را که به جا آورده بودید، تاب آورد. از این روست که سرزمینتان، چنانکه امروز میبینید، ویران گشته و دچار وحشت و لعنت گردیده و خالی از سکنه شده است.
23. از آنجا که بخور سوزانده و بر خداوند گناه ورزیده و از کلام او اطاعت نکردهاید، و مطابق شریعت و فرایض و شهادات او سلوک ننمودهاید، به این بلا که امروز میبینید گرفتار آمدهاید.»