11. آن که به ناحق ثروت اندوزد،کبکی را مانَد نشسته بر تخمهایی که خود نگذاشته است؛چون عمرش به نیمه رسد،تَرکش خواهد کرد،و در پایان کار خویش، احمقی بیش نخواهد بود.
12. مکان قُدسِ ما سَریری است پرجلال،که از آغاز رفیع بوده است.
13. ای خداوند، ای امید اسرائیل،آنان که تو را ترک کنند،جملگی سرافکنده خواهند شد؛آنان که از تو روی بگردانند،بر خاک مکتوب خواهند شد؛زیرا خداوند را ترک کردهاند،او را که چشمۀ آب حیات است.
14. ای خداوند، شفایم ده، که شفا خواهم یافت؛نجاتم ده، که نجات خواهم یافت.زیرا تویی ستایش من.
15. اینک مرا گویند:«کجاست کلام خداوند؟بگذار اکنون واقع شود!»
16. من از شبانی برای تو نگریختهام،و تو میدانی که روز هلاکت را نخواستهام.آنچه بر لبانم جاری میشود،در حضورت آشکار است.
17. مرا به وحشت میفکن،ای که در روز بلا، پناه منی.
18. باشد که آزاردهندگانم سرافکنده شوند، نه من!باشد که آنان هراسان شوند، نه من!روز بلا را بر ایشان بیاور،و به هلاکتِ مضاعف، هلاکشان کن.
19. خداوند به من چنین گفت: «برو و نزد دروازۀ ’قوم‘ که پادشاهان یهودا از آن داخل و خارج میشوند، و نزد همۀ دروازههای اورشلیم بایست،
20. و بدیشان بگو: ”ای پادشاهان یهودا و تمامی مردمان یهودا و همۀ ساکنان اورشلیم که از این دروازهها داخل میشوید، کلام خداوند را بشنوید.
21. خداوند چنین میفرماید: بهخاطر جان خود برحذر باشید که در روز شَبّات باری حمل نکنید و آن را از دروازههای اورشلیم داخل مسازید.
22. در روز شَبّات هیچ باری از خانههای خود بیرون میاورید و هیچ کار مکنید. بلکه همانگونه که به پدرانتان فرمان دادم، روز شَبّات را مقدس بدارید.
23. اما آنان نشنیدند و گوش فرا ندادند، بلکه گردن خویش را سخت ساختند تا نشنوند و تأدیب نپذیرند.