1. آیا حکمت ندا در نمی‌دهدو فهم آوای خویش بلند نمی‌کند؟
2. بر بلندیهای کنار راه می‌ایستدو نیز آنجا که راهها به هم می‌رسند.
3. کنار دروازه‌های ورود به شهرو بر مدخلها بانگ برمی‌آورد:
4. «شما را ای مردمان ندا می‌دهم،آوای خویش بر همۀ آدمیان بلند می‌کنم.
5. ای ساده‌لوحان، هوشمندی را دریابیدو ای جاهلان، دانادلی را به دست آرید.
6. گوش فرا دهید،زیرا گفتنیهای ارزنده دارمو لبانم را به بیان درستیها می‌گشایم.
7. بر زبانم حقیقت جاری می‌شود،و لبانم از شرارت کراهت دارد.
8. سخنان دهانم همه بر حق استو هیچ انحراف و کجی در آن نیست.
9. همۀ آنها بر شخص فهیم، روشن استو در چشم یابندگان معرفت، درست.
10. رهنمود مرا به جای نقره اختیار کنید،و دانش را بیش از طلای ناب.
11. زیرا حکمت از یاقوت ارزشمندتر است،و تمامی نفایس را با آن سَرِ برابری نیست.
12. «من که حکمتم، با هوشمندی همخانه‌امو از دانش و دوراندیشی برخوردارم.
13. ترس خداوند، نفرت از بدی است؛من از کبر و غرور، راه بدو زبان منحرف نفرت دارم.
14. مشورت و خردمندی از آنِ من است،من فهم و قوّت را در اختیار دارم.
15. به مدد من پادشاهان پادشاهی می‌کنندو حاکمان به عدالت حکم می‌نمایند.