1. فقیری که در راستی خویش گام برمی‌دارد،بِه از نادانی است که زبان کج دارد.
2. شوقِ بدونِ معرفت نیکو نیست؛آن که می‌شتابد، راه به خطا می‌رود.
3. حماقت خودِ انسان زندگی‌اش را تباه می‌سازد،اما دل او بر خداوند خشم می‌گیرد!
4. ثروت بر دوستانِ شخص بسی می‌افزاید،اما دوست مرد بینوا او را رها می‌کند.
5. شاهد دروغگو بی‌سزا نمی‌ماند،آن که دروغ می‌بافد، نخواهد رَست.
6. بسیاری نزد نجبا چاپلوسی می‌کنند،همه خواهان دوستی با شخص بخشنده‌اند.
7. بستگان فقیر، همگی از او نفرت می‌کنند،چقدر بیشتر، دوستانش از وی دوری می‌جویند!التماس‌کنان از پی‌شان می‌دود،اما نیستند.
8. خریدارِ عقل، جان خود را دوست می‌دارد؛پاسدارِ فهم، به گنج دست می‌یابد.
9. شاهد دروغگو بی‌سزا نمی‌ماند،آن که دروغ می‌بافد، هلاک خواهد شد.
10. نادان را زندگی مجلل نمی‌شاید،بسی کمتر، برده‌ای را که بر شاهزادگان حکمرانی کند!
11. عقل انسان خشم او را بازمی‌دارد؛جلال او در چشم‌پوشی از خطاست.
12. خشمِ شاه همچون شیر می‌غرد،خشنودی او مانند شبنم است بر چمنزار.
13. فرزند نادان، مایۀ تباهی پدر خویش است،و نزاعهای زن همچون چکّۀ دائمی آب.
14. خانه و ثروت از پدران به ارث می‌رسد،اما زن عاقل بخشش خداوند است.
15. کاهلی خواب سنگین می‌آورد،آن که در کار سست است، گرسنه می‌ماند.
16. آن که حکم را نگاه می‌دارد از جان خویش محافظت می‌کند،اما آن که راه خود نمی‌پاید، خواهد مرد.
17. آن که بر بینوا شفقت کند، به خداوند قرض می‌دهد،و او پاداش کارش را به تمامی خواهد داد.