28. دل پارسا در پاسخ‌دادن تأمل می‌کند،اما دهانِ شریران سیل سخنان بد را روان می‌سازد.
29. خداوند از شریران دور است،اما دعای پارسایان را می‌شنود.
30. نورِ چشمان، دل را شادمان می‌سازد،خبر خوش استخوانها را قوّت می‌بخشد.
31. آن که به توبیخِ جانبخش گوش فرا می‌دهد،در میان حکیمان ساکن خواهد شد.
32. آن که تأدیب را ترک گوید، جان خویش را حقیر می‌شمارد،اما آن که پذیرای توبیخ باشد، فهم را به دست می‌آورد.
33. ترس خداوند، مربّیِ حکمت است،فروتنی، پیشروِ عزّت.