31. آن که بر بینوا ظلم کند، بر آفرینندۀ او اهانت می‌ورزد،اما هر که بر نیازمند شفقت کند، او را حرمت می‌دارد.
32. شریران از شرارتِ خود سرنگون می‌شوند،اما پارسایان را در مرگ نیز پناهی هست.
33. حکمت در دل شخص فهیم آشیان می‌گیرد،اما آیا در میان جاهلان شناخته شده است؟
34. پارسایی، قوم را سرافراز می‌سازد،اما گناه مایۀ شرمساری هر ملتی است.
35. خشنودیِ پادشاه نصیب خادم عاقل است،خشم او نصیب آن که مایۀ شرمساری است.