1. هر که تأدیب را دوست بدارد، دوستدار معرفت است،اما آن که از توبیخ نفرت کند، وحشی است.
2. انسانِ خوب خشنودی خداوند را به دست می‌آورد،اما دسیسه‌گر را خداوند محکوم می‌کند.
3. آدمی با شرارت، استوار نمی‌گردد،اما ریشۀ پارسایان را نتوان کَند.
4. زن شایسته، تاجِ سرِ شوهر است،اما زنی که شرمساری به بار آورد،همچون پوسیدگی است در استخوانهایش.
5. تدبیرهای پارسایان، عدالت است،مشورتهای شریران، فریب.
6. سخنان شریران در کمین خون است،اما دهان صالحان آنان را می‌رهاند.
7. شریران سرنگون شده، نیست می‌شوند،اما خاندان پارسایان برقرار می‌ماند.
8. آدمی را فراخورِ عقلش می‌ستایند،اما کج‌دلان خوار شمرده می‌شوند.