1. خداوند از ترازوی نامیزان کراهت دارد،اما وزنۀ کامل پسندیدۀ اوست.
2. با تکبر، شرمساری می‌آید،اما حکمت با فروتنان است.
3. راستیِ صالحان هادی ایشان است،کج‌رَوی خیانت‌پیشگان، مایۀ تباهی‌شان.
4. توانگری در روز غضب به کاری نمی‌آید،اما پارسایی از مرگ رهایی می‌بخشد.
5. پارساییِ راستان هموارکنندۀ راه آنهاست،اما شریران از شرارت خود سقوط می‌کنند.
6. پارساییِ صالحان آنان را رهایی می‌بخشد،اما خیانت‌پیشگان در دام هوسهای خویش گرفتار می‌آیند.
7. با مرگِ مردِ شریر، امیدش نیز بر باد می‌شود؛چشمداشتهای او از قدرت تباه می‌گردد.
8. پارسا از تنگنا نجات داده می‌شود؛شریر به جای او در آن فرو می‌افتد.
9. ناپاکان به گفتارِ خود همنوع خویش را هلاک می‌کنند،اما پارسا را دانش او نجات می‌دهد.
10. از کامیابیِ پارسایان شهر شادمان می‌شود،از نابودیِ شریران فریاد شادی برمی‌خیزد.
11. از برکت صالحان، شهر سرافراز می‌شود،از دهان شریران، سرنگون!
12. آن که همسایۀ خویش را خوار می‌سازد کم‌عقل است،اما شخص فهیم خاموش می‌ماند.
13. سخن‌چین اَسرار را فاش می‌کند،اما شخص امین رازدار است.
14. بی‌نقشه، لشکر شکست می‌خورد،اما از کثرت مشاوران، پیروزی حاصل می‌شود.
15. ضامن شخص غریب، بی‌گمان زیان خواهد دید،اما هر که از دست دادن اکراه دارد، ایمن است.
16. زنِ خوش‌رفتار عزّت می‌اندوزد،مردان بی‌رحم، تنها دولت.
17. مرد مهربان به خویشتن نفع می‌رساند،مرد بی‌رحم، زیان.
18. شریر اجرتِ دروغین می‌گیرد،آن که پارسایی می‌کارد، مزد حقیقی.
19. پارسای راستین رو به سوی حیات دارد،پیرو شرارت، رو به سوی مرگ خویش.
20. خداوند از کج‌دلان کراهت دارد،اما خشنود است از آنان که طریقشان راست است.
21. یقین دان که شریران بی‌سزا نخواهند ماند،اما نسل پارسایان نجات خواهند یافت.
22. حلقه‌ایست زرین در بینی گراز،زنِ زیبارویِ بی‌تشخیص.
23. آرزوی پارسایان تنها به نیکویی می‌انجامد،امید شریران، تنها به غضب.
24. یکی می‌بخشد و دولتش افزون می‌گردد،دیگری دریغ می‌ورزد و محتاج می‌شود!
25. شخص سخاوتمند فراوان خواهد داشت؛آن که سیراب می‌کند، خود نیز سیراب خواهد شد.
26. آن که غَله را احتکار کند، نفرین مردم را می‌خرد،اما برکت بر سَرِ فروشندۀ آن خواهد بود.
27. آن که نیکویی را بجوید، مقبول خواهد شد،اما آن که جویای بدی باشد، بر سَرَش خواهد آمد.
28. آن که بر ثروت خویش توکل کند، سقوط خواهد کرد،اما پارسایان چون برگ سبز خواهند شکفت.
29. باد است میراثِ آن که خانوادۀ خویش را عذاب دهد،نادان، خادم حکیمان خواهد شد.
30. ثمرۀ پارسایان، درخت حیات است،آن که حکیم است جانها را صید می‌کند.
31. اگر پارسا اجر خویش را بر زمین می‌گیرد،چقدر بیشتر، شریران و گنهکاران سزایشان را!