3. و سرود خادم خدا، موسی، را می‌خواندند و سرود آن بره را که:«عظیم و حیرت‌زاست کارهای تو،ای خداوندْ خدای قادر مطلق.عدل و حق است راههای تو،ای پادشاهِ همۀ اعصار.
4. کیست که از تو نترسد، ای خداوند،و نام تو را جلال ندهد؟زیرا تو، و تنها تو، قدّوسی.همۀ قومها خواهند آمد و در پیشگاه توبه پرستش خواهند ایستادزیرا که کارهای عادلانۀ تو اکنون آشکار شده است.»
5. پس از آن دیدم که معبد، یعنی خیمۀ شهادت، در آسمان گشوده شد.
6. و هفت فرشته که حامل هفت بلا بودند از آن بیرون آمدند. و فرشتگان کتان پاکیزه و درخشان به تن و شالی زرّین به دور سینه داشتند.
7. آنگاه یکی از آن چهار موجود زنده، هفت پیالۀ زرّین به آن هفت فرشته داد، آکنده از خشم خدایی که تا ابد زنده است.
8. و معبد به جلال و قدرت خدا آکنده از دود شد، و تا هفت بلای آن هفت فرشته به انجام نرسید هیچ‌کس نتوانست به معبد درآید.