8. زیرا پسر انسان صاحب شَبّات است.»
9. سپس آن مکان را ترک گفت و به کنیسۀ آنان درآمد.
10. در کنیسه مردی بود که یک دستش خشک شده بود. از عیسی پرسیدند: «آیا شفا دادن در روز شَبّات جایز است؟» این را گفتند تا بهانه‌ای برای متهم کردن او بیابند.
11. او بدیشان گفت: «اگر یکی از شما گوسفندی داشته باشد و آن گوسفند در روز شَبّات در چاهی بیفتد، آیا آن را نمی‌گیرد و از چاه بیرون نمی‌آورد؟
12. حال، انسان چقدر باارزشتر از گوسفند است! پس نیکویی کردن در روز شَبّات جایز است.»
13. سپس به آن مرد گفت: «دستت را دراز کن!» او دستش را دراز کرد و آن دست، مانند دست دیگرش سالم شد.
14. امّا فَریسیان بیرون رفتند و با هم مشورت کردند که چگونه او را بکشند.
15. چون عیسی از این امر آگاه شد، آن مکان را ترک گفت. امّا عدۀ بسیاری از پی او رفتند و او جمیع ایشان را شفا بخشید
16. و ایشان را قدغن فرمود که او را شهرت ندهند.
17. این واقع شد تا گفتۀ اِشعیای نبی به انجام رسد که:
18. «این است خادم من که او را برگزیده‌ام،محبوب من که جانم از او خشنود است.روح خود را بر وی خواهم نهادو او عدالت را به قومها اعلام خواهد داشت.
19. نزاع نخواهد کرد و فریاد نخواهد زد؛و کسی صدایش را در کوچه‌ها نخواهد شنید.
20. نیِ خُرد شده را نخواهد شکستو فتیلۀ نیم‌سوخته را خاموش نخواهد کرد،تا عدالت را به پیروزی رساند.
21. نام او مایۀ امید برای همۀ قومها خواهد بود.»
22. آنگاه مردی دیوزده را که کور و لال بود نزدش آوردند و عیسی او را شفا داد، به گونه‌ای که توانست ببیند و سخن بگوید.
23. پس آن جماعت همه در شگفت شدند و گفتند: «آیا این مرد همان پسر داوود نیست؟»
24. امّا چون فَریسیان این را شنیدند، گفتند: «به یاری بِعِلزِبول، رئیس دیوهاست که دیوها را بیرون می‌کند و بس!»
25. عیسی افکار آنان را دریافت و بدیشان گفت: «هر حکومتی که بر ضد خود تجزیه شود، نابود خواهد شد، و هر شهر یا خانه‌ای که بر ضد خود تجزیه شود، پابرجا نخواهد ماند.