1. در پانزدهمین سالِ فرمانروایی تیبِریوسِ قیصر، هنگامی که پُنتیوس پیلاتُس والی یهودیه بود، هیرودیس حاکم جلیل، برادرش فیلیپُس حاکم ایتوریه و تْراخونیتیس، لیسانیوس حاکم آبیلینی،
2. و حَنّا و قیافا کاهنان اعظم بودند، کلام خدا در بیابان بر یحیی، پسر زکریا، نازل شد.
3. پس یحیی به سرتاسر نواحی اردن می‌رفت و به مردم موعظه می‌کرد که برای آمرزش گناهان خود توبه کنند و تعمید گیرند.
4. در این باره در کتاب سخنان اِشعیای نبی آمده است که:«ندای آن که در بیابان فریاد برمی‌آورد،”راه خداوند را آماده کنید!طریقهای او را هموار سازید!
5. همۀ دره‌ها پر و همۀ کوهها و تپه‌ها پست خواهند شد؛راههای کج، راست و مسیرهای ناهموار، هموار خواهند گشت.
6. آنگاه تمامی بشر نجات خدا را خواهند دید.“»
7. یحیی خطاب به جماعتی که برای تعمید گرفتن نزد او می‌آمدند، می‌گفت: «ای افعی‌زادگان، چه کسی به شما هشدار داد تا از غضبی که در پیش است بگریزید؟
8. پس ثمرات شایستۀ توبه بیاورید و با خود مگویید که: ”پدر ما ابراهیم است.“ زیرا به شما می‌گویم، خدا قادر است از این سنگها فرزندان برای ابراهیم پدید آورد.
9. هم‌اکنون تیشه بر ریشۀ درختان نهاده شده است. هر درختی که میوۀ خوب ندهد، بریده و در آتش افکنده خواهد شد.»
10. جماعت از او پرسیدند: «پس چه کنیم؟»