1. در ابتدا، خدا آسمانها و زمین را آفرید.
2. زمین خالی و بدون شكل بود. همه‌جا آب بود و تاریكی آن را پوشانده بود و روح خدا بر روی آبها حركت می‌كرد.
3. خدا فرمود: «روشنایی بشود» و روشنایی شد.
4. خدا از دیدن روشنایی خشنود شد و روشنایی را از تاریكی جدا كرد.
5. خدا روشنایی را روز و تاریكی را شب نام گذاشت. شب گذشت و صبح فرا رسید، این بود روز اول.
6. خدا فرمود: «فلکی ساخته شود تا آبها را از یكدیگر جدا كند»
7. خدا فلک را ساخت و آبهای زیر فلک را از آبهای بالای فلک جدا كرد.
8. خدا فلک را آسمان نامید. شب گذشت و صبح فرا رسید، این بود روز دوم.
9. خدا فرمود: «آبهای زیر آسمان در یک‌‌جا جمع شوند تا خشكی ظاهر گردد» و چنان شد.
10. خدا خشكی را زمین نامید و آبها را كه در یک‌‌جا جمع بودند دریا نام گذاشت. خدا از دیدن آنچه انجام شده بود، خشنود شد.
11. سپس خدا فرمود: «زمین همه نوع گیاه برویاند، گیاهانی كه دانه بیاورند و گیاهانی كه میوه بیاورند» و چنین شد.
12. پس زمین همه نوع گیاه رویانید و خدا از دیدن آنچه انجام شده بود، خشنود شد.
13. شب گذشت و صبح فرا رسید، این بود روز سوم.
14. بعد از آن خدا فرمود: «اجرام نورانی در آسمان به وجود آیند تا روز را از شب جدا كنند و روزها، سالها و فصلها را نشان دهند.
15. آنها در آسمان بدرخشند تا بر زمین روشنایی دهند» و چنین شد.
16. پس از آن، خدا دو جرم نورانی بزرگ ساخت، یكی خورشید برای سلطنت در روز و یكی ماه برای سلطنت در شب. همچنین ستارگان را ساخت.