2. امّا بزودی غلّه و روغن به اندازهٔ کافی نخواهی داشت و شرابی هم نخواهد بود.
3. قوم اسرائیل دیگر در سرزمین خداوند زندگی نخواهند کرد، بلکه به مصر و آشور به اسارت برده خواهند شد و در آنجا غذا و خوراک ناپاک خواهند خورد.
4. در آن سرزمینهای بیگانه ایشان نخواهند توانست به خداوند شراب هدیه کنند و یا برای او قربانی بیاورند. هرکسی از خوراک آنها بخورد، ناپاک خواهد شد. مانند خوراکی که در مراسم سوگواری میخورند. فقط برای جلوگیری از گرسنگی استفاده خواهد شد، چیزی از آن برای هدیه به معبد بزرگ خداوند برده نخواهد شد.
5. پس در ایّام عید و روزهای خاص خداوند چه خواهند کرد؟
6. هنگامیکه فاجعه فرا رسد و مردم پراکنده گردند، مصریان ایشان را برای دفن کردن در شهر ممفیس جمع خواهند کرد. در جاهایی که اشیای نفیسِ نقرهای را جمع میکردند و همچنین در خانههایشان خار و خس خواهد رویید.
7. مردم اسرائیل بدانند که زمان عقوبت و مکافات ایشان فرا رسیده است. گناه و خطای قوم اسرائیل زیاد است، زیرا از روی بغض و نفرت، نبی را احمق میگویند و کسی را که از خدا الهام میگیرد، دیوانه میخوانند.
8. نبی از جانب خدا آمده است تا نگهبان قوم او باشد، امّا به هرجایی که میرود، برایش دامی نهاده شده است. این مردم حتّی در معبد بزرگ هم دشمنی خود را نشان میدهند.
9. آنها مانند روزهایی که در جبعه بودند، بینهایت خود را فاسد ساختهاند. خدا گناهانشان را فراموش نمیکند و آنها را به جزای کارهایشان میرساند.
10. خداوند میفرماید: «وقتی اسرائیل را یافتم برای من مانند انگور در بیابان و یافتن نیاکانشان مانند نوبر انجیر، برایم لذّتبخش بود. امّا وقتی به شهر فغور رفتند، خود را وقف بت بعل کردند و بزودی مثل خدایانی که عاشق آنها بودند مکروه و ناپاک شدند.
11. شکوه افرایم مانند پرندهای پرواز میکند. زنهای ایشان دیگر حامله نمیشوند و جنینی در رحم بسته نمیشود و بچّهای به دنیا نخواهد آمد.