1. در روز بیست و چهارم همان ماه، جمع شدند تا با روزه، اندوه خود را نسبت به گناهانشان نشان دهند.
2. آنان قبلاً خود را از بیگانگان جدا کرده بودند. آنان پلاس پوشیدند و به نشانهٔ غم و اندوه خاک بر سر خود ریختند. سپس ایستادند و به گناهانی که خود و نیاکانشان مرتکب شده بودند اعتراف کردند.
3. حدود سه ساعت تورات خداوند، خدایشان برای ایشان خوانده شد، سه ساعت دیگر را به اعتراف گناهان و نیایش خداوند، خدای خود پرداختند.
4. یشوع، بانی، قدمیئیل، شبنیا، بنی، شربیا، بانی و کنانی بر سکوی لاویان ایستادند و با صدای بلند نزد خداوند، خدای خود دعا کردند.
5. این لاویان مردم را برای نیایش فراخواندند: یشوع، قدمیئیل، بانی، حشبنیا، شربیا، هودیا، شبیا و فتحیا. آنان گفتند:«به پا خیزید و خداوند، خدای خود را ستایش کنید،او را همواره تا به ابد ستایش کنید،همه نام پرشکوه او را ستایش کنید،اگر چه ستایش هیچ انسانی بسندهٔ او نیست.»
6. آنگاه قوم اسرائیل چنین دعا کردند:«تو ای خداوند، تنها تو خداوند هستی،تو آفرینندهٔ آسمانها و ستاره‌های آن هستی.تو آفرینندهٔ زمین و دریاها و هرچه در آنهاست هستی،تو به همه زندگی بخشیدی.نیروهای آسمان تو را پرستش می‌کنند
7. تو ای خداوند، خدایی که ابرام را برگزیدیو او را از اور کلدانیان بیرون آوردی،تو نام او را به ابراهیم تغییر دادی،
8. دریافتی که دل او نسبت به تو وفادار است.و تو با او پیمان بستیکه سرزمین کنعانیان،حِتّیان، اموریان، فرزیان،و یبوسیان و جرجاشیان رابه فرزندانش بدهی و به پیمان خود وفا کردی، زیرا تو وفادار هستی.
9. «تو رنج نیاکان ما را در مصر دیدی،تو درخواست کمک ایشان را در کنار دریای سرخ شنیدی.
10. تو نشانه‌‌های شگفت‌آوری علیه فرعون،بزرگان و مردم سرزمین او انجام دادی،زیرا تو می‌دانستی چگونه بر قوم تو ستم کردند.در آن زمان برای خود نامی یافتی که تا امروز پایدار است.
11. راهی از میان دریا برای قوم خود باز کردی،و ایشان را به خشکی برآوردی،و تعقیب کنندگان ایشان را در آبهای ژرف فرو بردی،همچون سنگی در دریای خروشان.
12. در روز با ابری ایشان را راهنمایی کردی،و در شب با آتش راهشان را روشن کردی.
13. در کوه سینا از آسمان به زیر آمدی.تو با قوم خود سخن گفتیو به ایشان قوانین نیکو و آموزش‌های خوب دادی.
14. تو به ایشان آموختی تا روز سبت تو را مقدّس بدارند،و از طریق بنده‌ات موسی قوانین خود را به ایشان دادی.
15. «هنگامی‌که گرسنه بودند، از آسمان به ایشان نان دادی،و هنگامی‌که تشنه بودند، از میان صخره‌ای به ایشان آب دادی.تو گفتی سرزمینی را که به آنان وعده داده بودی تصرّف کنند.
16. امّا نیاکان ما مغرور شدند و گردن‌کشی کردند،و از فرمانهای تو پیروی نکردند.
17. آنان از اطاعت امتناع ورزیدند و همهٔ کارهایی را که انجام داده بودی، فراموش کردند.ایشان معجزاتی را که انجام دادی فراموش کردند.در غرور خودشان رهبری برگزیدند،تا ایشان را به بردگی در مصر بازگرداند.امّا تو خدای بخشنده‌ای.تو دلسوز و مهربان و دیرخشم هستیرحمت تو عظیم است؛ تو ایشان را ترک نکردی.