1. در روز بیست و چهارم همان ماه، جمع شدند تا با روزه، اندوه خود را نسبت به گناهانشان نشان دهند.
2. آنان قبلاً خود را از بیگانگان جدا کرده بودند. آنان پلاس پوشیدند و به نشانهٔ غم و اندوه خاک بر سر خود ریختند. سپس ایستادند و به گناهانی که خود و نیاکانشان مرتکب شده بودند اعتراف کردند.
3. حدود سه ساعت تورات خداوند، خدایشان برای ایشان خوانده شد، سه ساعت دیگر را به اعتراف گناهان و نیایش خداوند، خدای خود پرداختند.
4. یشوع، بانی، قدمیئیل، شبنیا، بنی، شربیا، بانی و کنانی بر سکوی لاویان ایستادند و با صدای بلند نزد خداوند، خدای خود دعا کردند.
5. این لاویان مردم را برای نیایش فراخواندند: یشوع، قدمیئیل، بانی، حشبنیا، شربیا، هودیا، شبیا و فتحیا. آنان گفتند:«به پا خیزید و خداوند، خدای خود را ستایش کنید،او را همواره تا به ابد ستایش کنید،همه نام پرشکوه او را ستایش کنید،اگر چه ستایش هیچ انسانی بسندهٔ او نیست.»
6. آنگاه قوم اسرائیل چنین دعا کردند:«تو ای خداوند، تنها تو خداوند هستی،تو آفرینندهٔ آسمانها و ستاره‌های آن هستی.تو آفرینندهٔ زمین و دریاها و هرچه در آنهاست هستی،تو به همه زندگی بخشیدی.نیروهای آسمان تو را پرستش می‌کنند
7. تو ای خداوند، خدایی که ابرام را برگزیدیو او را از اور کلدانیان بیرون آوردی،تو نام او را به ابراهیم تغییر دادی،
8. دریافتی که دل او نسبت به تو وفادار است.و تو با او پیمان بستیکه سرزمین کنعانیان،حِتّیان، اموریان، فرزیان،و یبوسیان و جرجاشیان رابه فرزندانش بدهی و به پیمان خود وفا کردی، زیرا تو وفادار هستی.
9. «تو رنج نیاکان ما را در مصر دیدی،تو درخواست کمک ایشان را در کنار دریای سرخ شنیدی.
10. تو نشانه‌‌های شگفت‌آوری علیه فرعون،بزرگان و مردم سرزمین او انجام دادی،زیرا تو می‌دانستی چگونه بر قوم تو ستم کردند.در آن زمان برای خود نامی یافتی که تا امروز پایدار است.