6. امّا من کِرم هستم، نه انسان.نزد همه‌کس خوار و خفیف شده‌ام.
7. هر که مرا می‌بیند مسخره‌ام می‌کند،آنها سر خود را می‌جنبانند.
8. و می‌گویند: «تو به خداوند توکّل کردی،چرا او تو را نجات نمی‌دهد؟اگر خداوند تو را دوست دارد،چرا به تو کمک نمی‌کند.»
9. تو بودی که مرا از رحم مادر به دنیا آوردیو در آغوش او از من مراقبت نمودی.
10. از همان روز تولّدم، تو خدای من بوده‌ایو من به تو توکّل نموده‌ام.
11. از من دور مشو،زیرا مشکلات نزدیک استو کسی نیست که به من کمک کند.
12. دشمنان بسیاریهمچون گاوانِ نرِ سرزمینِ باشان،مرا احاطه کرده‌اند،
13. و مانند شیرانِ درّنده و غرّاندهان خود را برای من بازکرده‌اند.
14. قوّت من از من بیرون رفته، همچون آبی که برروی زمین ریخته باشد،بند‌بند استخوانهایم از هم جدا شده،و دلم مانند موم در سینه‌ام آب شده است.
15. گلویم همچون سفال خشک شدهو زبانم به سقف دهانم چسبیده استو تو مرا بر روی خاک، در حال مرگ رها کرده‌ای.
16. دشمنان، یعنی این گروه شریر،مانند سگ، دور مرا گرفته‌اندو دستها و پاهای مرا سوراخ کرده‌اند.
17. استخوانهایم از لاغری شمرده می‌شوند.دشمنانم به من خیره شده‌اند.
18. لباسهایم را بین خود تقسیم می‌کنندو بر ردای من قرعه می‌اندازند.
19. امّا تو ای خداوند، از من دور مشو!ای یاور من، به دادم برس!
20. مرا از دَمِ شمشیر نجات بده،مرا از چنگ این سگها رهایی ده.