5. تا سعادت قوم خود را ببینمو در شادمانی امّت تو شریک گردمو در افتخاری که به قوم خود می‌بخشی، سهیم باشم.
6. ما هم مانند اجداد خود گناهکار هستیم،ما نیز خطا کرده و شرارت ورزیده‌ایم.
7. اجداد ما در مصر، کارهای عجیب تو را درک نکردند،آنها مهر و محبّت پایدار تو را فراموش کردندو در ساحل دریای سرخ علیه قادر متعال شورش کردند.
8. امّا او همان‌طور که وعده داده بود، آنها را رهایی دادتا قدرت عظیم خود را نشان دهد.
9. او به دریای سرخ فرمان دادو دریا خشک شد؛و قوم خود را از میان دریا از روی خشکی گذرانید.
10. آنها را از دست آنانی که از ایشان نفرت داشتند، رهانیدو از چنگ دشمنانشان نجات داد.
11. امّا آب، تمام دشمنان آنها را غرق کردبه طوری که حتی یکی از آنان هم باقی نماند.
12. در آن وقت آنها به وعدهٔ او ایمان آوردندو برای او سرود شکرگزاری خواندند.
13. امّا آنها بزودی همهٔ کارهای او را فراموش کردندو منتظر مشورت و نصایح او نشدند.
14. بلکه با خواهش‌های نفسانی خود،خدا را در صحرا آزمودند.
15. پس او آنچه را که خواسته بودند، به ایشان عطا کرد،امّا مرض کشنده‌ای در بین آنها فرستاد.
16. در بیابان به موسیو به هارون، خدمتگزار مقدّس خداوند حسادت ورزیدند.
17. پس زمین دهان باز کردو داتان و ابیرام و همراهانش را در خود فروبرد.
18. آتش بر پیروانشان باریدو همهٔ آن مردم شریر را سوزانید.
19. آنها در دامنهٔ کوه سینا گوساله‌ای از طلا ساختندو آن بت را پرستش کردند.
20. مجسمهٔ یک گاوِ علفخوار را،بر خدای با عظمت و پُرجلال ترجیح دادند.