5. اساس زمین را چنان استوار کردیکه هرگز تکان نمی‌خورد.
6. دریاها آن را مانند ردا دربر گرفتو آب، کوهها را پوشانید.
7. از توبیخ تو، آبها خروشیدندو از شنیدن صدای فرمان تو، آنها گریختند.
8. از روی کوهها به دشتها جاری شدند و دشتها را پُر کردند،به جاهایی که برای آنها تعیین نموده بودی.
9. برای آنها حدودی را معیّن کردی تا از آن نگذرندو بار دیگر تمام روی زمین را نپوشانند.
10. چشمهها را در وادیهاو رودخانهها را بین کوهها جاری ساختی.
11. تا حیوانات وحشی از آنها بنوشندو الاغهای وحشی، تشنگی خود را فرونشانند.
12. پرندگان، بر شاخههای درختانِ نزدیک آنها آشیانه می‌سازندو نغمهسرایی می‌کنند.
13. از آسمان بر کوهها باران می‌بارانیو زمین را از نعماتت پُر می‌سازی.
14. برای مصرف حیوانات علف را می‌رویانیو برای انسانها نباتات را آفریدیتا غذای خود را از آنها به دست آورند.
15. تا برای شادی دل خود شراب،و برای شادابی چهرهٔ‌شان روغن،و جهت تقویت جسمانی خود، نان تهیّه کنند.
16. سروهای لبنان که درختان خداوند هستند،سیراب می‌شوند.
17. پرندگان بر درختان سرو،و لک‌لکها روی درختان صنوبر، آشیانه می‌سازند.
18. کوهها پناهگاه بُزهای کوهیو صخرهها لانهٔ گورکنهاست.
19. مهتاب را جهت تعیین فصلها آفریدیو آفتاب وقت غروب خود را می‌داند.
20. شب را به وجود آوردی تا در تاریکی آنحیوانات وحشی از لانه‌های خود بیرون آیند.
21. شیرهای جوان برای طعمهای که خدا برایشان فراهم کرده است،غرّش می‌کنند.