10. مصیبتی که بر سر قوم من آمد، چنان وحشتناک بودکه مادران دلسوز، از فرط گرسنگی کودکان خود را می‌پختند و می‌خوردند.
11. خداوند خشم و غضب خود را با شدّت تمام بر صهیون فرو ریختو چنان آتشی برافروخت که اساس آن را خاکستر کرد.
12. پادشاهان و مردم روی زمین،هیچ‌کدام باور نمی‌کردند که دشمن بتواند به دروازه‌های اورشلیم داخل شود.
13. ولی این کار شد، زیرا انبیا گناه کردندو کاهنان خون مردم نیک و بی‌گناه را در شهر ریختند.
14. رهبرانش مانند اشخاص کور راه می‌روندو چون آلوده به خون مردم بی‌گناه هستند، کسی به آنها نزدیک نمی‌شود.
15. مردم فریاد می‌زنند: «ای اشخاص ناپاک، دور شوید! به ما دست نزنید!»بنابراین آنها آواره و سرگردان از کشوری به کشور دیگر می‌روند، امّا مردم به آنها می‌گویند که جایی برایشان ندارند.
16. خود خداوند آنها را پراکنده ساخته و دیگر به آنها توجّه نمی‌کند.او به کاهنان و بزرگان هم اعتنا نمی‌کند.
17. از بس برای کمک انتظار کشیدیم، چشمان ما تار شدند.ولی انتظار ما بیهوده بود، زیرا قومی به یاری ما نیامد.
18. دشمنان در تعقیب ما بودند و ما نمی‌توانستیم حتّی در کوچه‌ها راه برویم.عمر ما به آخر رسیده و مرگ ما نزدیک بود.
19. تعقیب کنندگان ما تیزتر از عقاب بودند. به کوهها فرار کردیم،ولی آنها از تعقیب ما دست نکشیدند و حتّی در بیابان در کمین ما نشسته بودند.
20. پادشاهِ ما را که برگزیدهٔ خداوندو سرچشمهٔ زندگی و حافظ جان ما بود، دستگیر کردند.
21. ای مردم اَدوم که در سرزمین عوص ساکن هستید، اکنون تا می‌توانید شادی کنید،زیرا این مصیبت بر سر شما هم خواهد آمد و شما هم از جام غضب خدا خواهید نوشید.
22. ای صهیون، تو سزای گناهت را دیدی. خداوند زیادتر از این تو را در تبعید نگاه نمی‌دارد.امّا تو ای اَدوم، خداوند گناهانت را آشکار خواهد ساخت و تو را به سزای کارهایت خواهد رسانید.