19. وقتی آوارگی و مصیبت‌های خود را به یاد می‌آورم، زندگی به کامم تلخ می‌شود.
20. همیشه به آنها فکر می‌کنم و روحم پریشان می‌گردد.
21. امّا با این‌همه وقتی رنج‌هایم را به یادم می‌آورم، نومید نمی‌شوم،
22. زیرا محبّت خداوند پایدار و رحمت او بی‌پایان است.
23. آنها هر صبح تازه می‌باشند و وفاداری او عظیم است.
24. خداوند همه‌چیز من است، پس بر او امید دارم.