7. چه درخت زیبایی بود،چه بالا بلند با شاخه‌های دراز،زیرا تا عمق آبهای روان ریشه دوانده بود.
8. هیچ درخت سدری در باغ خدا با آن قابل مقایسه نبود.هیچ درخت صنوبری هرگز چنان شاخه‌هایی نداشتو نه درختان دیگر چنان جوانه‌هایی.هیچ درختی در باغ خدا چنین زیبا نبود.
9. من آن را با شاخه‌های گسترده زیبا کردم.او مورد رَشک همهٔ درختان در عدن، باغ خدا بود.
10. «پس من، خداوند متعال می‌گویم که برای درختی که رشد کرد و به ابرها رسید چه رخ خواهد داد؛ هرچه بلندتر شد مغرورتر گردید.
11. پس من او را از خود رانده به دست قویترین پادشاه جهان تسلیم می‌کنم تا او را به سزای کارهای زشتش برساند.
12. بیگانگان بیرحم آن را قطع و ترک میکنند. شاخ و برگهای شکستهاش در تمام کوهها و درّهها پراکنده میشود. همهٔ ملّتهایی که در سایه‌اش استراحت می‌کردند، خواهند رفت.