1. در روز اول ماه سوم از سال یازدهم تبعید ما، خداوند به من فرمود:
2. «ای انسان فانی، به فرعون و به مردم او بگو:«در بزرگیت به چه شباهت داری؟
3. تو چون درخت سدری در لبنان هستی!با شاخه‌های زیبای سایه‌گستر،درخت بلندی که به ابرها می‌رسد.
4. آبها آن را تغذیه می‌کردندو چشمه‌های عمیق آن را رشد می‌دادند تا بلند گردد.آنجا که کاشته شده بود، رودخانه‌ها جاری بودندو جویها به سوی همهٔ درختان جنگل روانه بودند.
5. چون سیراب بود،از درختان دیگر بلندتر شد.شاخه‌های آن دراز و تنومند شدند.
6. همهٔ پرندگان آسمان بر شاخه‌های آن آشیانه ساختند،زیر شاخه‌هایش همهٔ حیوانات صحرا بچّه زاییدندو در سایه‌اش همهٔ ملّتهای بزرگ استراحت کردند.
7. چه درخت زیبایی بود،چه بالا بلند با شاخه‌های دراز،زیرا تا عمق آبهای روان ریشه دوانده بود.
8. هیچ درخت سدری در باغ خدا با آن قابل مقایسه نبود.هیچ درخت صنوبری هرگز چنان شاخه‌هایی نداشتو نه درختان دیگر چنان جوانه‌هایی.هیچ درختی در باغ خدا چنین زیبا نبود.
9. من آن را با شاخه‌های گسترده زیبا کردم.او مورد رَشک همهٔ درختان در عدن، باغ خدا بود.
10. «پس من، خداوند متعال می‌گویم که برای درختی که رشد کرد و به ابرها رسید چه رخ خواهد داد؛ هرچه بلندتر شد مغرورتر گردید.
11. پس من او را از خود رانده به دست قویترین پادشاه جهان تسلیم می‌کنم تا او را به سزای کارهای زشتش برساند.
12. بیگانگان بیرحم آن را قطع و ترک میکنند. شاخ و برگهای شکستهاش در تمام کوهها و درّهها پراکنده میشود. همهٔ ملّتهایی که در سایه‌اش استراحت می‌کردند، خواهند رفت.
13. بر تنهٔ افتاده آن، همهٔ پرندگان آسمان آشیانه گزیدند و در میان شاخه‌هایش همهٔ حیوانات وحشی لانه کردند.
14. بنابراین دیگر هیچ درختی هرقدر هم که سیراب باشد، آن‌قدر بلند نمی‌شود که از ابرها بگذرد. همهٔ آنها چون انسان فانی محکوم به مرگ هستند، محکوم به پیوستن به کسانی‌که به دنیای مردگان می‌روند.»