6. «پس ای انسان فانی، زاری کن. با قلبی شکسته و اندوهی تلخ در برابر چشمان ایشان زاری کن.
7. هنگامی‌که از تو می‌پرسند چرا زاری می‌کنی، بگو به‌خاطر اخبار رسیده، همهٔ قلبها پریشان، دستها ناتوان، روحیه‌ها ضعیف و زانوان لرزان خواهند شد. بنگرید، چنین خواهد شد و به وقوع خواهد پیوست. من، خداوند متعال سخن گفته‌ام.»
8. خداوند به من فرمود:
9. «ای انسان فانی، نبوّت کن و بگو:«یک شمشیر، شمشیری تیز و برّاق شده،
10. شمشیری تیز شده برای کشتار،صیقل شده تا چون آذرخش بدرخشد،چگونه می‌توان شادمان بود؟زیرا قوم من همهٔ هشدارها و مجازاتها را ندیده گرفته‌اند.
11. شمشیر صیقل داده شده استتا آن را به دست گیرند.آن تیز شده و صیقل داده شده استتا به دست کشتار کننده‌ای سپرده شود.
12. گریه و زاری کن، ای انسان فانی،زیرا این شمشیر برای قوم من،و برای تمام رهبران قوم اسرائیل است.ایشان همه با بقیّهٔ قوم من کشته خواهند شداز ناامیدی بر سینه‌های خود بکوبید.
13. من قوم خود را می‌آزمایمو اگر نپذیرند که توبه کنند،همهٔ این وقایع رخ خواهند داد.
14. «اینک ای انسان فانی، نبوّت کن. دستهای خود را به هم بزن و شمشیر پی‌درپی خواهد زد. این شمشیری است که می‌کشد. شمشیری برای کشتاری بزرگ که ایشان را محاصره خواهد کرد.
15. بنابراین دلها آب می‌شوند و بسیاری در همهٔ دروازه‌هایشان خواهند افتاد، من شمشیر درخشنده را داده‌ام. آه، آن چون آذرخش ساخته شده است و برای کشتار صیقلی گشته است.
16. به راست یورش آور، به چپ حمله کن، ای شمشیر تیز به هر سویی که می‌چرخی حمله کن.
17. من نیز دستهای خود را به هم خواهم زد و خشم خود را فرو خواهم نشاند. من، خداوند چنین گفته‌ام.»
18. خداوند به من فرمود:
19. «ای انسان فانی، دو جاده را برای شمشیر پادشاه بابل که می‌آید علامت‌گذاری کن، هردوی آنها باید از یک سرزمین آغاز گردند. علامتی در آنجایی که جاده دو راهی می‌شود، قرار ده.
20. برای آمدن شمشیر به ربه در سرزمین عمون و به یهودا و شهر مستحکم اورشلیم، جاده‌‌ها را علامت‌گذاری کن.
21. زیرا پادشاه بابل بر سر دوراهی می‌ایستد و با تکان دادن تیرها قرعه می‌اندازد. از بُتهای خود هدایت می‌طلبد و با جگرِ قربانی فال می‌گیرد که به کدام راه باید برود.