2. خداوندا، خبری را که به من فرمودی شنیدمو از شنیدن آن ترس مرا فراگرفت.بار دیگر کارهای عظیمی را که در دوران گذشته انجام می‌دادیبه ما نشان بدهو در هنگام غضب خود، رحمتت را به یاد آور.
3. خدا از اَدوم برمی‌گردد؛خدای قدّوس از کوهستان فاران می‌آید.جلال او آسمانها را پوشانده،و زمین از ستایش او پر است.
4. پرتو او مثل نورِ برق درخشان استو از دستهایش که قدرت او در آنها نهفته است، نور می‌تابد.
5. مرض را پیشاپیش خود می‌فرستدو به مرگ امر می‌کند که به دنبالش بیاید.
6. هنگامی‌که می‌ایستد، زمین می‌لرزدوقتی نگاه می‌کند، قومها از ترس می‌لرزند.کوههای جاودانی خُرد می‌شوندو تپّه‌های ابدی که در زمانهای قدیم بر آنها قدم می‌زد،از هم پاشیده می‌شوند.
7. مردم کوشان را ترسانو مدیان را لرزان دیدم.