1. آدم خود‌خواه با دیگران معاشرت نمی‌کند و با عقاید درست آنها مخالفت می‌ورزد.
2. شخص احمق برای حکمت ارزش قایل نیست و فقط دوست دارد که خود را دانا نشان بدهد.
3. گناه، ننگ و رسوایی به بار می‌آورد.
4. سخنان شخص دانا مانند دریا، عمیق است و مانند چشمه، گوارا.
5. طرفداری از شخص مجرمی که حقّ بی‌گناهی را پایمال می‌کند، کار درستی نیست.
6. حرفهای آدم احمق او را به مشاجره و کتک خوردن می‌کشاند.
7. سخنان شخص احمق مانند دامی است که او را به هلاکت می‌کشاند.
8. حرفهای آدم سخن‌چین، مانند لقمه‌های لذیذی است که با لذّت فروبرده می‌شود.
9. کسی‌که در کار خود تنبلی می‌کند، مانند یک خرابکار است.
10. نام خداوند قلعه‌ای است مستحکم که شخص درستکار به آن پناه می‌برد و در امان می‌ماند.
11. امّا پناهگاه ثروتمندان، ثروتشان است که گمان می‌کنند آنها را محافظت خواهد کرد.
12. تکبّر به سقوط منجر می‌شود و فروتنی به سرفرازی.
13. چقدر زشت و احمقانه است اگر انسان پیش از گوش دادن به سخنی، به آن جواب بدهد.