6. آنها به من بی‌اعتنایی کردند،گرچه من آنها را از مصر نجات دادمو آنها را در بیابان و چاله‌های شنی،سرزمینی خشک و خطرناک،جایی که کسی در آن زندگی نمی‌کندو حتّی هیچ‌کس از آنجا گذر نیز نخواهد کرد، رهبری کردم.
7. من آنها را به سرزمینی حاصلخیز آوردمتا از محصولات و میوه‌های آنجا لذّت ببرند،امّا در عوض، آنها سرزمین مرا ویران کردند،و زمینی را که به آنها داده بودم، ناپاک ساختند.
8. کاهنان نپرسیدند: 'خداوند کجاست؟'حتّی کاهنان خودم، مرا نمی‌شناختند.حکمرانان برضد من شوریدند،انبیا به نام بعل سخن می‌گفتندو بُتهای بیهوده را می‌پرستیدند.
9. «پس من، خداوند، دوباره دعوی خود را علیه قوم خودمو برضد اجدادشان ارائه می‌دهم.
10. به جانب غرب، به جزیرهٔ قبرس بروید،و کسی را به شرق، به قیدار بفرستید.شما خواهید دید که چیزی شبیه این هیچ‌گاه واقع نشده است.
11. هیچ ملّت دیگری هرگز خدایان خود را،-هرچند غیر واقعی بودند- عوض نکردند.امّا قوم من، مرا که برایشان افتخار و بزرگی آوردم،با خدایانی که برایشان هیچ‌کاری نمی‌توانند بکنند، عوض کردند.
12. از این رو به آسمان دستور می‌دهم از وحشت بلرزد،و متعجّب و حیران بماند،
13. چون قوم من مرتکب دو گناه شده‌اند:آنها مرا که سرچشمهٔ آب گوارا هستم، ترک کرده‌اندو برای خود آب‌انبار کند‌ه‌اند؛آب‌انبارهای ترک خورده‌ای که آب را اصلاً نگاه نمی‌دارند.
14. «اسرائیل برده نیستو در بردگی متولّد نشد،پس چرا دشمنانش برای شکار او در کمین نشسته‌اند؟
15. آنان مثل شیر بر او می‌غرّند،و سرزمین او را به صورت بیابان درآورده‌اند،و شهرهایش را کاملاً متروک و ویران کرده‌اند.
16. آری مردان ممفیس و تَحفَنحیسجمجمهٔ او را شکسته‌اند.
17. ای اسرائیل، خودت باعث این بودی!تو مرا -خداوند، خدای خود را- ترک کردی،درحالی‌که من تو را در تمام راه رهبری می‌کردم.
18. فکر می‌کنی رفتن تو به مصرو نوشیدن از آب رود نیل برایت فایده‌ای خواهد داشت؟یا رفتن به آشور و نوشیدن از رود فراتبرایت چه سودی خواهد داشت؟
19. شرارت تو موجب مجازات تو،و روی‌گردانیدن تو از من، باعث محکومیّت توست.تو خواهی آموخت که ترک کردن و بی‌حرمتی به من-خداوند، خدای خودت-چه اشتباه تلخی است.من، خدای متعال چنین گفته‌ام.»