15. پس از آنکه ابراهیم با صبر زیاد انتظار كشید، وعدهٔ خدا برای او به انجام رسید.
16. در میان آدمیان مرسوم است كه به چیزی بزرگتر از خود سوگند بخورند و آنچه مباحثات را خاتمه میدهد معمولاً یک سوگند است.
17. همچنین خدا وقتی میخواست صریحتر و واضحتر به وارثان وعده نشان دهد كه مقاصد او غیرقابل تغییر است، آن را با سوگند تأیید فرمود.
18. پس در اینجا دو امر غیرقابل تغییر (یعنی وعده و سوگند خدا) وجود دارد كه محال است خدا در آنها دروغ بگوید. پس ما كه به او پناه بردهایم، با دلگرمی بسیار به امیدی كه او در برابر ما قرار داده است متوسّل میشویم.
19. آن امیدی كه ما داریم مثل لنگری برای جانهای ماست. آن امید، قوی و مطمئن است كه از پردهٔ معبد گذشته و به مقدّسترین مکان وارد میشود؛
20. جاییکه عیسی از جانب ما و قبل از ما وارد شده و در رتبهٔ كهانت ملکیصدق تا به ابد كاهن اعظم شده است.