1. خدا در زمان قدیم، در اوقات بسیار و به راههای مختلف به وسیلهٔ انبیا با نیاکان ما تكلّم فرمود،
2. ولی در این روزهای آخر به وسیلهٔ پسر خود با ما سخن گفته است. خدا این پسر را وارث کلّ كاینات گردانیده و به وسیلهٔ او همهٔ عالم هستی را آفریده است.
3. آن پسر، فروغ جلال خدا و مظهر كامل وجود اوست و كاینات را با كلام پرقدرت خود نگاه می‌دارد و پس از آنکه آدمیان را از گناهانشان پاک گردانید، در عالم بالا در دست راست حضرت اعلی نشست.
4. همان‌طور كه مقام او از مقام فرشتگان بالاتر بود، نامی كه به او داده شد از نام آنها برتر می‌باشد،
5. زیرا خدا هرگز به هیچ‌یک از فرشتگان نگفته است كه:«تو پسر من هستی،امروز پدر تو شده‌ام.»و یا:«من برای او پدر خواهم بودو او پسر من خواهد بود.»
6. و باز وقتی نخستزاده را به جهان می‌فرستد می‌فرماید:«همهٔ فرشتگان خدا باید او را بپرستند.»
7. امّا دربارهٔ فرشتگان می‌فرماید:«خدا فرشتگانش را به صورت باد،و خادمانش را مثل شعله‌های آتش می‌گرداند.»
8. امّا دربارهٔ پسر فرمود:«ای خدا، تخت سلطنت تو ابدی است،و با عدالت بر ملّت خود حكومت می‌کنی.
9. تو راستی را دوست داشته و از ناراستی نفرت داری.از این جهت خدا، یعنی خدای تو،تو را با روغن شادمانی بیشتر از رفقایت تدهین كرده است.»
10. و نیز:«تو ای خداوند، در ابتدا زمین را آفریدیو آسمانها كار دستهای توست.
11. آنها از میان خواهند رفت، امّا تو باقی خواهی ماند.همهٔ آنها مثل لباس كهنه خواهند شد.