13. تو به قوت خوددریا را منشق ساختی و سرهای نهنگان را در آبهاشکستی.
14. سرهای لویاتان را کوفته، و او را خوراک صحرانشینان گردانیدهای.
15. توچشمهها و سیلها را شکافتی و نهرهای دائمی راخشک گردانیدی.
16. روز از آن توست و شب نیزاز آن تو. نور و آفتاب را تو برقرار نمودهای.
17. تمامی حدود جهان را تو پایدار ساختهای. تابستان و زمستان را تو ایجاد کردهای.
18. ای خداوند این را بیادآور که دشمن ملامت میکند و مردم جاهل نام تو را اهانت مینمایند.
19. جان فاخته خود را بهجانور وحشی مسپار. جماعت مسکینان خود را تا به ابد فراموش مکن.
20. عهد خود را ملاحظه فرما زیرا که ظلمات جهان از مسکن های ظلم پراست.
21. مظلومان به رسوایی برنگردند. مساکین و فقیران نام تو را حمدگویند.
22. ای خدا برخیز و دعوای خود را برپادار؛ و بیادآور که احمق تمامی روز تو را ملامت میکند.
23. آواز دشمنان خود را فراموش مکن وغوغای مخالفان خود را که پیوسته بلند میشود.