11. خداوند سخن را میدهد. مبشرات انبوه عظیمی میشوند.
12. ملوک لشکرها فرار کرده، منهزم میشوند. و زنی که در خانه مانده است، غارت را تقسیم میکند.
13. اگرچه در آغلهاخوابیده بودید، لیکن مثل بالهای فاخته شده ایدکه به نقره پوشیده است و پرهایش به طلای سرخ.
14. چون قادر مطلق پادشاهان را در آن پراکنده ساخت، مثل برف بر صلمون درخشان گردید.
15. کوه خدا، کوه باشان است، کوهی با قله های افراشته کوه باشان است.
16. ای کوههای باقله های افراشته، چرا نگرانید؟ بر این کوهی که خدا برای مسکن خود برگزیده است هر آینه خداوند در آن تا به ابد ساکن خواهد بود.
17. ارابه های خدا کرورها و هزارهاست. خداونددر میان آنهاست و سینا در قدس است.
18. براعلی علیین صعود کرده، و اسیران را به اسیری بردهای. از آدمیان بخششها گرفتهای. بلکه ازفتنه انگیزان نیز تا یهوه خدا در ایشان مسکن گیرد.
19. متبارک باد خداوندی که هر روزه متحمل بارهای ما میشود و خدایی که نجات ماست، سلاه.
20. خدا برای ما، خدای نجات است ومفرهای موت از آن خداوند یهوه است.
21. هرآینه خدا سردشمنان خود را خرد خواهد کوبیدو کله مویدار کسی را که در گناه خود سالک باشد.
22. خداوند گفت: «از باشان باز خواهم آورد. از ژرفیهای دریا باز خواهم آورد.