19. مذلت و شقاوت مرا افسنتین و تلخی به یادآور.
20. تو البته به یاد خواهی آورد زیرا که جان من در من منحنی شده است.
21. و من آن را در دل خود خواهم گذرانید و ازاین سبب امیدوار خواهم بود.
22. از رافت های خداوند است که تلف نشدیم زیرا که رحمت های او بیزوال است.
23. آنها هر صبح تازه میشود و امانت تو بسیاراست.
24. و جان من میگوید که خداوند نصیب من است، بنابراین بر او امیدوارم.
25. خداوند به جهت کسانی که بر او توکل دارند و برای آنانی که او را میطلبند نیکو است.
26. خوب است که انسان امیدوار باشد و باسکوت انتظار نجات خداوند را بکشد.
27. برای انسان نیکو است که یوغ را در جوانی خود بردارد.
28. به تنهایی بنشیند و ساکت باشد زیرا که اوآن را بر وی نهاده است.
29. دهان خود را بر خاک بگذارد که شاید امیدباشد.
30. رخسار خود را به زنندگان بسپارد و ازخجالت سیر شود.
31. زیرا خداوند تا به ابد او را ترک نخواهدنمود.
32. زیرا اگرچه کسی را محزون سازد لیکن برحسب کثرت رافت خود رحمت خواهد فرمود.