17. وقتی که آب از آنها میرود، نابود میشوند. و چون گرماشود، از جای خود ناپدید میگردند.
18. کاروانیان از راه خود منحرف میشوند، و در بیابان داخل شده، هلاک میگردند.
19. کاروانیان تیما به آنهانگران بودند. قافله های سبا امید آن را داشتند.
20. از امید خود خجل گردیدند. به آنجا رسیدند وشرمنده گشتند.
21. زیرا که الان شما مثل آنهاشدهاید، مصیبتی دیدید و ترسان گشتید.
22. آیاگفتم که چیزی به من ببخشید؟ یا ارمغانی از اموال خود به من بدهید؟
23. یا مرا از دست دشمن رهاکنید؟ و مرا از دست ظالمان فدیه دهید؟
24. «مرا تعلیم دهید و من خاموش خواهم شد، و مرا بفهمانید که در چه چیز خطا کردم.
25. سخنان راستی چقدر زورآور است! اما تنبیه شما چه نتیجه میبخشد؟
26. آیا گمان میبرید که سخنان را تنبیه مینمایید و سخنان مایوس را که مثل باد است؟
27. یقین برای یتیم قرعه میاندازیدو دوست خود را مال تجارت میشمارید.
28. پس الان التفات کرده، بر من توجه نمایید، و روبهروی شما دروغ نخواهم گفت.