7. بلکه انسان برای مشقت مولود میشود، چنانکه شرارهها بالامی پرد.
8. و لکن من نزد خدا طلب میکردم، ودعوی خود را بر خدا میسپردم،
9. که اعمال عظیم و بیقیاس میکند و عجایب بیشمار؛
10. که بر روی زمین باران میباراند، و آب بر روی صخرهها جاری میسازد،
11. تا مسکینان را به مقام بلند برساند، و ماتمیان به سلامتی سرافراشته شوند.
12. که فکرهای حیله گران را باطل میسازد، به طوری که دستهای ایشان هیچ کار مفیدنمی تواند کرد.
13. که حکیمان را در حیله ایشان گرفتار میسازد، و مشورت مکاران مشوش میشود.
14. در روز به تاریکی برمی خورند و به وقت ظهر، مثل شب کورانه راه میروند.
15. که مسکین را از شمشیر دهان ایشان، و از دست زورآور نجات میدهد.
16. پس امید، برای ذلیل پیدا میشود و شرارت دهان خود را میبندد.
17. «هان، خوشابحال شخصی که خدا تنبیهش میکند. پس تادیب قادر مطلق را خوار مشمار.
18. زیرا که او مجروح میسازد و التیام میدهد، ومی کوبد و دست او شفا میدهد.