1. «از این نیز دل میلرزد و از جای خودمتحرک میگردد.
2. گوش داده، صدای آواز او را بشنوید، و زمزمهای را که از دهان وی صادر میشود،
3. آن را در زیر تمامی آسمانهامی فرستد، و برق خویش را تا کرانهای زمین.
4. بعد از آن صدای غرش میکند و به آواز جلال خویش رعد میدهد و چون آوازش شنیده شدآنها را تاخیر نمی نماید.
5. خدا از آواز خودرعدهای عجیب میدهد. اعمال عظیمی که ماآنها را ادراک نمی کنیم به عمل میآورد،
6. زیرابرف را میگوید: بر زمین بیفت. و همچنین بارش باران را و بارش بارانهای زورآور خویش را.
7. دست هر انسان را مختوم میسازد تا جمیع مردمان اعمال او را بدانند.
8. آنگاه وحوش به ماوای خود میروند و در بیشه های خویش آرام میگیرند.