3. مردم برای تاریکی حدمی گذارند و تا نهایت تمام تفحص مینمایند، تابه سنگهای ظلمت غلیظ و سایه موت.
4. کانی دور از ساکنان زمین میکنند، از راه گذریان فراموش میشوند و دور از مردمان آویخته شده، به هر طرف متحرک میگردند.
5. از زمین نان بیرون میآید، و ژرفیهایش مثل آتش سرنگون میشود.
6. سنگهایش مکان یاقوت کبود است. وشمشهای طلا دارد.
7. آن راه را هیچ مرغ شکاری نمی داند، و چشم شاهین آن را ندیده است،
8. وجانوران درنده بر آن قدم نزدهاند، و شیر غران برآن گذر نکرده.
9. دست خود را به سنگ خارا درازمی کنند، و کوهها را از بیخ برمی کنند.
10. نهرها ازصخرهها میکنند و چشم ایشان هر چیز نفیس رامی بیند.
11. نهرها را از تراوش میبندند وچیزهای پنهان شده را به روشنایی بیرون میآورند.
12. اما حکمت از کجا پیدا میشود؟ وجای فطانت کجا است؟
13. انسان قیمت آن رانمی داند و در زمین زندگان پیدا نمی شود.
14. لجه میگوید که در من نیست، و دریا میگوید که نزدمن نمی باشد.