6. اگر بیفتند، محال است که ایشان را بار دیگر برای توبه تازه سازند، در حالتی که پسر خدا را برای خود باز مصلوب میکنند واو را بیحرمت میسازند.
7. زیرا زمینی که بارانی را که بارها بر آن میافتد، میخورد و نباتات نیکو برای فلاحان خود میرویاند، از خدا برکت مییابد.
8. لکن اگر خار و خسک میرویاند، متروک و قرین به لعنت و در آخر، سوخته میشود.
9. اماای عزیزان در حق شما چیزهای بهتر وقرین نجات را یقین میداریم، هرچند بدینطورسخن میگوییم.
10. زیرا خدا بیانصاف نیست که عمل شما و آن محبت را که به اسم او از خدمت مقدسین که در آن مشغول بوده و هستید ظاهرکردهاید، فراموش کند.
11. لکن آرزوی این داریم که هر یک از شما همین جد و جهد را برای یقین کامل امید تا به انتها ظاهر نمایید،
12. و کاهل مشوید بلکه اقتدا کنید آنانی را که به ایمان و صبروارث وعدهها میباشند.
13. زیرا وقتی که خدا به ابراهیم وعده داد، چون به بزرگتر از خود قسم نتوانست خورد، به خود قسم خورده، گفت:
14. «هرآینه من تو رابرکت عظیمی خواهم داد و تو را بینهایت کثیرخواهم گردانید.»
15. و همچنین چون صبر کرد، آن وعده را یافت.
16. زیرا مردم به آنکه بزرگتراست، قسم میخورند و نهایت هر مخاصمه ایشان قسم است تا اثبات شود.
17. از اینرو، چون خدا خواست که عدم تغییر اراده خود را به وارثان وعده به تاکید بیشمار ظاهر سازد، قسم در میان آورد.
18. تا به دو امر بیتغییر که ممکن نیست خدادر مورد آنها دروغ گوید، تسلی قوی حاصل شود برای ما که پناه بردیم تا به آن امیدی که در پیش ما گذارده شده است تمسک جوییم،
19. وآن را مثل لنگری برای جان خود ثابت و پایدارداریم که در درون حجاب داخل شده است،
20. جایی که آن پیشرو برای ما داخل شد یعنی عیسی که بر رتبه ملکیصدق، رئیس کهنه گردید تاابدالاباد.