20. زیرا خلقت، مطیع بطالت شد، نه به اراده خود، بلکه بخاطر او که آن را مطیع گردانید،
21. در امید که خود خلقت نیز از قیدفساد خلاصی خواهد یافت تا در آزادی جلال فرزندان خدا شریک شود.
22. زیرا میدانیم که تمام خلقت تا الان با هم در آه کشیدن و درد زه میباشند.
23. و نه این فقط، بلکه ما نیز که نوبر روح را یافتهایم، در خود آه میکشیم در انتظارپسرخواندگی یعنی خلاصی جسم خود.
24. زیراکه به امید نجات یافتیم، لکن چون امید دیده شد، دیگر امید نیست، زیرا آنچه کسی بیند چرا دیگردر امید آن باشد؟
25. اما اگر امید چیزی را داریم که نمی بینیم، با صبر انتظار آن میکشیم.
26. و همچنین روح نیز ضعف ما را مددمی کند، زیرا که آنچه دعا کنیم بطوری که میبایدنمی دانیم، لکن خود روح برای ما شفاعت میکند به ناله هایی که نمی شود بیان کرد.
27. و او که تفحص کننده دلهاست، فکر روح را میداند زیراکه او برای مقدسین برحسب اراده خدا شفاعت میکند.
28. و میدانیم که بجهت آنانی که خدا رادوست میدارند و بحسب اراده او خوانده شدهاند، همهچیزها برای خیریت (ایشان ) با هم در کار میباشند.
29. زیرا آنانی را که از قبل شناخت، ایشان را نیز پیش معین فرمود تا به صورت پسرش متشکل شوند تا او نخست زاده ازبرادران بسیار باشد.