1. Eta gaztiatu çaroen (Mardoqueoc nasqui) sar çadien erregueren gana eta othoitz ceçan bere populu eta herriarençat.
2. Orhoit çaiteci, cioen, çure aphaltasuneco egunez, nola içan çaren hacia ene escuan, ceren Aman, erregueren ondotic bigarrena, gure contra minçatu baita gure hilarazteco.
3. Eta çuc deihadar eguioçu Jaunari, erregueri minça çaquizquio, eta athera gaitzatzu heriotzetic.
4. Bada, hirugarren egunean Estherrec utzi cituen bere soinecoac eta jaunci erreguinarenac.
5. Eta erreguinaren soinecoequin arguitzen çuelaric, eta deithu ondoan Jaincoa gucien manatzailea eta salbatzailea, hartu cituen bi nescatcha,
6. Eta baten gainean bermatzen cen, beraztasunez eta samurtasunez bere gorphutza ecin ekar baleça beçala;
7. Berce nescatcha berriz, bere andreari jarraiquitzen citzaioen, lurrera erorcen cen soina atchiquiz.
8. Bera aldiz, beguithartea arrosaren gorriduraz estalia çuelaric eta beguiec eztiqui arguitzen çaroetelaric, arima gordea çaducan ilhunic eta beldur handiac josia.
9. Athe guciac beraz aldizca iraganic, guelditu cen erregueren parrean, hura egoten cen toquian bere tronuaren gainean, erregue-soinecoez jauncia, urhez eta harri baliosez arguitzen çuela; eta ikusteco ikaragarri cen.
10. Eta burua alchatu çuenean, eta beguietaco suaz erakutsi çuenean bere barneco hasarredura, erreguina erori cen, eta haren coloreac çurphildurara iraganic, nescatcharen gainera makurtu çuen bere buru iraunguia.
11. Eta Jaincoac eztitasunera itzuli çuen erregueren izpiritua; eta berehala, beldurrac harturic, jauci cen bere tronutic, eta besoetan jasanez, bere baithara itzul çadien arteo, solas hauquiez lausengatzen çuen: