3. Nabotek erantzun zion Akabi:—Ez diezadala Jaunak utzi gure arbasoengandiko ondarea zuri ematen!
4. Akab etxera goibel eta haserre joan zen, Izreelgo Nabotek arbasoengandiko ondarea eman nahi izan ez ziolako. Eta ohean etzan zen, aurpegia gorderik, deus ere jan gabe.
5. Jezabel emaztea etorri zitzaion, esanez:—Zer duzu goibel egoteko? Zergatik ez duzu ezer ere jan nahi?
6. Erregeak erantzun:—Izreelgo Naboti esan diot bere mahastia diruaren truke niri saltzeko edota, nahiago bazuen, beste mahasti bat emango niola berearen ordez. Baina ez didala emango bere mahastia erantzun dit.
7. Jezabel emazteak, orduan:—Ez ote zara, bada, zu Israelgo erregea? Jaiki zaitez, jan, poztu barru hori. Nik emanen dizut Izreelgo Naboten mahastia.
8. Jezabelek Akaben izenean gutun batzuk idatzi, erregearen zigiluz jo eta Naboten hiri berean bizi ziren arduradun eta handikiei igorri zizkien.
9. Hau idatzi zuen gutunetan: «Agindu ezazue baraualdia egiteko. Eserarazi Nabot biltzarraren aurrean;
10. baita bi gizon maltzur-gaizto ere Naboten aurrean, eta egin dezatela testigantza hau Naboten aurka: “Jainkoa eta erregea madarikatu dituzu!” Gero, atera ezazue Nabot eta emaiozue harrika hil arte».